Laurki i kartki z życzeniami imieninowymi już prawie zanikły. A jeszcze przed stu laty, przyzwoitość towarzyska, stosunki sąsiedzkie i przyjacielskie oraz pokrewieństwo wręcz nakazywały składanie powinszowań w tej formie nie tylko z okazji imienin.

Listy i bileciki zaświadczające o przyjaźni, wdzięczności czy pamięci wysyłano sobie przy każdej nadarzającej się sposobności. Imieniny, zaręczyny, ślub, narodziny dziecka dawały pretekst do wyrażenia żywionych uczuć, przypomnienia miłych chwil, złożenia gratulacji.

Prawdziwa moda na składanie życzeń na kartkach pocztowych nastała na przełomie lat 40. i 50. ubiegłego wieku. Wśród nastolatków i starszych, w miastach i na wsiach. Zaadresowane kartki przesyłano pocztą, przekazywano przez znajomych, a nawet przynoszono solenizantowi osobiście.

Tych kartek było naprawdę dużo. Były drukowane masowo na odzyskanym i pozyskanym od okupanta sprzęcie poligraficznym. Wykorzystywano też kartki z okresu przedwojennego oraz pocztówki poniemieckie.

Treść życzeń i charakter pisma na odwrocie kartki imieninowej pozwalały łatwo odróżnić nadawcę, który wcześniej uczył się w szkole powszechnej lub chociażby przyuczającej do zawodu, od nadawcy, który opanował sztukę pisania na wieczorowych kursach dla dorosłych, organizowanych w ramach walki z analfabetyzmem.

Z przyjemnością odczytuje się dziś te najprostsze i bardziej wyszukane życzenia. Urzekają zwyczajne rymowanki: „Zasyłam Ci moc życzeń oraz kwiat róży, żebyś żył jak najdłużej”, „Niech odejdą precz gorycze, tyle Ci w Dniu Imienin życzę”, „W każdej chwili i godzinie niech Ci życie słodko płynie”, wzruszają cytowane zwrotki: „Przez wszystkie góry i pola niech Cię omija wszelka niedola. Przez wszystkie stawy i rzeki, niech Cię Bóg nie wypuszcza ze swej opieki”, „Po falach życia pływaj spokojnie, niech Bóg Twą łódką kieruje, zawsze się znajdzie ktoś taki na świecie, kto zawsze Ciebie miłuje” i rozśmieszają po latach, jak na przykład: „Ile liści na kapuście, ile wojska w Ameryce, tyle Tobie szczęścia życzę”.